Bu virüsün ülkemizde etkili olmaya başladığı tarih, beni zihnen hem siyaset, hem edebiyat tarihimizin önemli bir gününe götürdü. O da İstiklal Marşı’mızın TBMM’in gündemine üçüncü kez geldiği ve kabul edildiği tarih olan 12 Mart 1921 tarihidir. Doksan dokuz yıl evvel bu günlerde Anadolu’da bu topraklarda var olup olmama savaşını veriyorduk. Üstelik o savaşta düşman karşımızda ve her türlü savaş malzemesiyle donanmış olarak karşımıza geliyordu. O savaşı, biraz da cephelerimizdeki askere coşku ve heyecan, cephe gerisindeki halkımıza umut ve iman veren İstiklal Marşı’mız kabulüyle kazandık. O gün marşımızın TBMM’nde görüşülmesi sırasında yapılan konuşmalar ve yaşanan heyecanlı davranışlar bunun somut birer göstergesidir. O tarihteki sıkıntılı günlerimizi marşımızın doğurduğu heyecanla atlattığımız gibi, bugünkü sıkıntılarımızı da birlik ve dayanışma gücümüz ile Bilim Kurulu’muzun önerilerine titizlikle uymak suretiyle aşacağımız kesindir.

Bu inancımızı iyice pekiştirmek için İstiklal Marşı’mızın TBMM’ine üçüncü kez gelişi tarihindeki müzakerelerin kısa bir bölümüne yakından bakmamız uygun olur. O oturumun başkanı ünlü romancımız Halide Edip Adıvar’ın kocası Adnan Beyefendi’dir. Oturum açılınca Başkan, İstiklal Maşı dosyasını takip eden dönemin Milli Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi’ye söz verir. Hamdullah Suphi, yaptığı sunuş konuşmasında İstiklal Marşı yazma yarışmasının o zamana kadarki gelişmesini özetledikten sonra, Anadolu mücadelesi uzun müddetten beri devam ediyor; bunu ifade etmek, bunun ruhunu söylemek üzere yazılmış olan şiirlerden birini İstiklal Marşı olarak ne kadar evvel seçersek, faydası o kadar fazla olur, diyerek marşın bir an önce seçilmesini istemiştir.

Devamında Muhittin Baha (Bursa milletvekili), Yahya Galip (Kırşehir), Besim Atalay (Kütahya), Dr. Suat (Kastamonu), Hacı Tevfik Efendi (Çankırı), Tunalı Hilmi (Bolu), Refik Şevket (Saruhan), İhsan Bey (Cebelibereket), Refik Bey (Konya), Hamdi Namık (İzmit) ve Hüseyin Bey (Elazığ) söz alırlar. Genel olarak şiir, daha da önemlisi bir milletin İstiklal Marşı olarak seçilecek bir şiirin nasıl olması gerektiğine dair birbirinden farklı görüşler ortaya atarlar. Onların arasından, bir örnek olmak üzere, sadece Tunalı Hilmi’nin görüşlerine kısaca değinelim. Tunalı Hilmi, meselenin gayet mühim olduğunu ifade ettikten sonra, milli marş olarak seçilecek bir şiirde “ufacık bir yakışıksızlık” bile bulunmaması gerektiğini söyler. Bir Encümen-i Mahsus-ı Edebi kurulmasını önerir. Bu encümen gelen şiirlerden birini seçer. Daha sonra seçtiği “şiirin sahibini” çağırır ve ona şiirini daha güzel bir duruma getirmesinin yollarını gösterir: “Der ki ona, şu mısraı terk ederseniz veya şu mealde tebdil ederseniz ve şu kelimenin bununla tebdili elzemdir, o zaman o manzume daha parlak olur. Sahibi muvafakat eder ve manzume daha iyi olur. İstirham ederim, bu noktaya dikkat buyurunuz. Arkadaşlar, manzumenin baştanbaşa iyi olmasını bütün samimiyetimle arzu ediyorum ve bu teklifte bulunuyorum”.

Tunalı Hilmi’nin İstiklal Marşı olarak seçilecek şiirin “baştanbaşa iyi” olmasını istemesini saygı ile karşılamakla beraber, iyi ve güzel bir şiirinin gösterdiği yolla meydana getirilebileceğini düşünmesi, şiir sanatını anlamadığını ortaya koyan bir davranışıdır. Nitekim o konuşurken, önceki oturumda okunan Mehmet Akif’in şiirinin etkisi altında kalmış olan milletvekillerinin oturduğu meclis sıralarından “gürültüler”, “handeler” ve “Memiş Çavuş” sesleri yükselmiştir. Bu sayededir ki hem içerik, hem biçim bakımından tam bir sanat eseri olan Mehmet Akif’in şiiri, meclisin tercihine uygun olarak üstünlüğünü devam ettirmiştir. 

Söz alan milletvekillerin konuşmalarından sonra iki görüş ortaya çıkmıştır: 1) İstiklal Marşı olacak şiiri Meclis seçsin, 2) İstiklal Marşı olacak şiiri salahiyetli bir encümen seçsin. Devam eden konuşmalar sırasında, aralarında Mehmet Akif’in şiirinin oya konulmasını isteyenler de dâhil olmak üzere, 14 önerge verilmiştir. Sonunda Başkan Mehmet Akif’in şiirini oya koymuş ve şiir “ekseriyet-i azime” ile İstiklal Marşı olarak kabul edilmiştir.